Autor: Dr Miodrag Kolarić
…Hvatajući se u koštac sa osnovnim principima modelovanja i profilacije, a vaspitan u dobroj školi jednoga Tome Rosandića i na primerima velikana moderne skulpture, Jovan Soldatović je krenuo od onoga od čega je morao da krene ako je nameravao dobro da krene: od prostora. Tog prostora je imao na pretek, u vojvođanskim ravnicama, pod nepreglednim panonskim nebom, sa vidicima koje daljina uvećava,ispunjavajući svojom prazninom ogromna vizuelna prostranstva.
Soldatović napušta enterijer, pa čak se odriče i okrilja arhitekture i smelo se odlučuje da sav taj ogroman, neumoljiv, nesavladiv prostor ispuni materijom i formom koje će nositi stilske i tematske dimenzije odgovarajuće snage, da taj prostor savlada i potčini svojim vizijama života i životne dinamike, da ga ispunjenog promenama ispuni trajanjem. Posao je veoma odgovoran i nezahvalan jer se mora zasnivati na koncepcijama dužim od vremena određenog za sazrevanje jednog stila ili jednog stilskog shvatanja.
Međutim, u naknadu za nedostatak uzora, Soldatović se ispoljava kao umetnik koji poseduje izuzetan smisao za materiju u stanju njene najzrelije, najsažetije forme; za volumene koje razvija u prostoru sa nepogrešivim osećanjem za monumentalnost. Njegove grandiozne mase, sa rascvetalim, širokim, dinamičnim površinama, sa strukturom izgrađenom unutar same materije, u središtu njene egzistencije, u srži njenoga delovanja, sa oštrim, kliskim, uznemirenim bridovima, preteće su, neumitne i duboko humane u isto vreme; vezane za ljudsko biće i njegovo postojanje u stanju najžešćeg otpora prema vremenu i prolaznosti. Možemo njegov način profilacije nazvati ekspresijom, pa čak i stilizacijom; on je u suštini veoma blizak objektivnom svetu i prirodi, služeći se svetlo-tamnom fakturom i nemirnom modelacijom samo u cilju da svoje forme poveže što čvršće s prostorom, da im, kao u klasičnoj drami, omogući jedinstvo vremena, mesta i akcije i da od njih načini ono što se ne može nazvati drugačije već spomenikom u njegovom čistom, najfunkcionalnijem obliku.Imajući u vidu da je skulptura u suštini spomenik i da je to atribut ne samo njene namene već i njene vrednosti, nesumnjivo je da Soldatović ostaje kao najznačajniji predstavnik srpske skulpture s one strane Save i Dunava.
lzvori njegovog nadahnuća vezani su neraskidno za to borbeno, otporno, mukotrpno tle na kome su se, za poslednja dva stoleća, javili brojni slikari i grafičari a samo po koji vajar. Pa ipak, Soldatovićeva skulptura kao da je od iskona na toj zemlji. Kao što su se nekada, kao simboli našeg prisustva i našeg otpora, dizali sa dalekih vojvođanskih vidika tornjevi baroknih crkava, tako sada iz ovih panonskih ravnica izranjaju Soldatovićevi spomenici, lomkih, bezmalo prozirnih silueta ali surovo čvrsti u svojoj formi i svojoj materiji, još čvršći u svojoj nameni.
