Autor: Siniša Vuković
Foto: FB grupa Stare fotografije Novog Sada

Soldatović spada u red onih skulptora koji imaju potpuno određenu umetničku fizionomiju, stvorenu takoreći na početku umetničke karijere. Kao što to radi čuveni Đakometi, i Soldatović izdužuje svoje figure, naglašavajući vertikalni smer oblika i to, do razmera groteske.Njegova ostvarenja obuhvataju, u stvari, dva velika tematska kruga, podjednako impresivna. To su ljudi, kao večna tema skulpture, i životinje vitkih linija, kao posebna tema.Soldatovićeva skulptura je najčešće namenjena otvorenom prostoru, ravničarskom pejzažu Vojvodine i tu, u kontrastu sa topografijom tla postiže pravo dejstvo

Te izdužene, avetinjski krhke figure ljudi i životinja, čija su tela izrovarena, deluju kao sablasne siluete, jer su gotovo oslobođene telesnosti i punoće. Neophodno je zamisliti otvoreno nebo puno boja i svetlosti iznad beskrajne panonske ravnice, osetiti atmosferu dostojanstvenog mira, lepote i spokojstva jednog pitomog predela. Kada se, zatim, u tu “sliku” unese bilo koja Soldatovićeva skulptura, ona postaje monument koji vezuje pažnju i postaje nešto vrlo značajno: simbol čovekovog prisustva. To najbolje ilustruje njegov spomenik u Žablju. S druge strane, u kontrastu sa sivom geometrijom moderne arhitekture, Soldatovićeve skulpture organskim oblicima, u stanju su da prostor učine ljudski toplijim i osmišljenijim. Skica za portret ovog vajara ne bi bila potpuna ako ne kažemo da je na samom početku umetničkog rada negde 1949. godine izvajao Kerušu i od onda voli da vaja razne životinje vitkih linija, kao što so rode,jeleni i srne.

[Ilustrovana politika, 2. mart 1971/infobox]